Konu: Orta halli bir İstanbul mahallesine konuğuz bu Ramazan. Kaybolmaya yüz tutmuş, bizi biz yapan ve birbirimize bağlayan tüm değerlerimize sımsıkı sarılmış, bir avuç insanın misafiriyiz. Oruç tutmanın sadece aç kalmak olmadığının bilincinde, helal dairenin keyfinin kafi olduğunun idrakinde ve harama lüzumsuz gözüyle bakan, her sene Ramazan ayında yaşadıklarımızı yaşayan insanlardır bize kapılarını açanlar. "Nerede o eski Ramazanlar?" demeyen insanlardır. O eski Ramazanları yaşarlar hala. Teknolojinin sadece hayatı kolaylaştırdığını daha da güzelleştirmediğinin bilincindedirler.
Çalar saatleri vardır ama onlar, birbirlerini sahura kaldırmayı tercih ederler. Ramazan davulcusuna, sadece onları sahura kaldıran adam gözüyle bakmazlar. Yalnız olmadıklarının, birlik olduklarının ispatı gibi görürler. Razaman sofralarına birbirlerini misafir ederler ve birbirlerinin dertleriyle dertlenir, sevincine ortak olurlar. Ramazan ayında çevremizde gördüğümüz herkesin hikayesini barındırır. İftar çadırında da oruç açılır, öğrenci evinde de, zengin bir aile sofrasında da, gayet mütevazı sofralarda dai Ramazan ile beraber daha ön plana çıkan manevi duyguların altını çizer. Dindar olmayan, hatta hayatında hiç oruç tutmamış bir insana dahi, ramazanın eşsiz atmosferini resmeder. Birlik duygusu üzerinde durur. Tek bir yaş grubuna değil, genel aile izleyicisine hitap eder. Karakterleri arasında tekne orucu tutan çocuklar da, yaşı nedeniyle orucu kefalete bağlayan yaşlılarda da vardır.
